Mohammed en Paul ontmoeten elkaar bij Poldersport in De Kwakel. Normaal gesproken is het er in de zomermaanden een drukte van belang, maar op deze zomeravond is het uitgestorven. Geen geklim of geklauter en ook de koeien laten het afweten: de lakenvelders staan een stuk verderop in de wei. Het gesprek kan dus in alle rust plaatsvinden.
Mohammed (26 jaar) woont met zijn vrouw en twee kinderen in Uithoorn. Zes jaar geleden ontvluchtte hij Irak vanwege de oorlog. Hij kwam terecht in diverse AZC’s en woonde op verschillende plekken in Nederland. Tot hij een woning kreeg toegewezen in Uithoorn. “Ik heb twee broers en twee zussen. Een broer en zus wonen in Zeeland, een andere broer in Limburg en een zus in Duitsland. Liever was ik in Zeeland of Limburg gaan wonen, maar je kunt niet kiezen.” Hij voelt zich inmiddels thuis in Uithoorn. “We hebben een huis en de kinderen gaan hier naar school. Ik heb hier een aantal vrienden en heb een leuke baan. Ik werk als tolk voor de overheid.”
Geestelijk verzorger
Paul is geboren en getogen in Uithoorn. Hij woonde eerst bij zijn moeder in Meerwijk, tot hij zijn vrouw leerde kennen. Hij woont met zijn gezin in de Poterne. “Ik heb een agrarische opleiding gevolgd voor de tuinbouw. In die branche heb ik een aantal jaar gewerkt, tot ik koos voor het onderwijs. Ik ben docent godsdienst geweest op middelbare scholen. Tot er bezuinigingen kwamen. Nu werk ik als geestelijk verzorger in verzorgingshuizen. Ik begeleid ouderen bij het laatste deel van hun leven.” Mohammed: “Het is mooi om iets te doen waar anderen plezier aan beleven.”
Beetje alleen
“Wonen je ouders ook in Nederland?” wil Paul weten. “Nee, mijn ouders zijn overleden, op vrij jonge leeftijd. Ik was negentien of twintig toen mijn vader overleed, mijn moeder overleed enkele jaren later.” Pauls vader overleed toen hij twintig was, maar zijn moeder is bijna tachtig geworden. Mohammed: “Wanneer je ouders overlijden voel je je toch een beetje alleen. Bij dingen die je bereikt is de vreugde dan toch minder. Het is jammer dat ze dat soort dingen niet meer kunnen meemaken.” Paul is de jongste van acht kinderen; Mohammed de jongste van vijf. Paul: “Ik kom uit een van de laatste grote gezinnen. Tegenwoordig is dat niet meer zo normaal.”
Waardering
“Waarom moest je vluchten uit Irak?” vraagt Paul. “Ik woonde in Mosul,” vertelt Mohammed. “Het is één van de gebieden waar IS binnenviel. In slechts een aantal dagen lag de stad in puin. De stad is nog steeds, jaren later, niet volledig herbouwd. Ik heb er nog een aantal ooms wonen.” In Irak werkte Mohammed voor het familiebedrijf. Hij was boekhouder. Zes jaar geleden moest hij alles achterlaten. In Nederland moest hij opnieuw begonnen. Dat was niet makkelijk, maar hij hield altijd zijn doel voor ogen. “Ik wilde tolk worden.” Dat is gelukt. Het leven in Nederland bevalt hem. “In Nederland is er waardering voor dingen die je bereikt.” Wel heeft hij het idee dat hij harder moet werken om iets te bereiken. “Kinderen die hier opgroeien en graag iets willen worden, kunnen jaren naar dat doel toewerken. In Irak is dat anders. Door de oorlog moet je flexibel zijn. Je kunt wel een beroep in gedachten hebben, maar door de oorlog word je soms gedwongen om andere keuzes te maken.”
Eerlijkheid
Mohammed heeft twee jonge dochters, van 3 en 4 jaar. “De één gaat naar de opvang bij het Duet, de ander zit op De Kajuit.” Paul heeft drie tieners thuis. Heel gezellig, maar niet altijd makkelijk. “Het is leuk om te zien hoe kinderen dingen van je overnemen,” aldus Paul. “Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen doen wat ze leuk vinden. Toevallig kunnen ze goed leren. Maar het beroepsonderwijs zou ik ook prima vinden. Het gaat erom dat ze gelukkig worden. Bij mij ging dat ook zo. Ik had havo/vwo advies, maar ben naar de tuinbouwschool gegaan. Mijn vader kwam uit een tuindersfamilie maar stopte met het bedrijf toen ik nog klein was. Later is het toch anders gelopen. Daarnaast vind ik eerlijkheid en rechtvaardigheid belangrijk. Goed met andere mensen omgaan. Het geloof speelt een grote rol in mijn leven, ik hoop daar ook iets van mee te geven. Ik hoop wel dat ze iets meer geduld hebben dan ik,” lacht Paul. Mohammed wil zijn dochters onder meer leren dat ze moeten doorzetten, niet opgeven voor ze hebben bereikt wat ze willen. “Eerlijk is ook belangrijk. Dat brengt je verder in het leven. Omgekeerd moet je echter niet iedereen vertrouwen op zijn of haar blauwe ogen. Dat heb ik moeten leren. Hetzelfde geldt voor geduld. Vroeger was ik niet zo geduldig, maar het leven heeft me dat geleerd. Ik heb vijf jaar moeten wachten op mijn verblijfsvergunning.”
Multicultureel
Wat Paul betreft kan het contact tussen de verschillende bevolkingsgroepen in Uithoorn wel wat beter. Van beide kanten lijkt men huiverig het contact te zoeken. Mohammed: “Ik ken diverse vluchtelingen die graag meer contact met Nederlanders zouden willen, om van hen te leren. Ze weten echter niet goed hoe ze met iemand kunnen afspreken. Of men is bang om fouten te maken. Er is nu geen goede instantie om deze ontmoetingen te faciliteren. Voor mij maakt iemands afkomst niet uit, het gaat om het hebben van een klik.” Paul: “Uithoorn wordt steeds meer een multiculturele samenleving. Op school komen al deze culturen samen. Kinderen maken daarom makkelijker contact met andere culturen.”
Aan het einde van het gesprek blijken de mannen elkaar toch te kennen. Ze hebben korte tijd vlakbij elkaar gewoond in de Prinses Christinalaan. Het duurde even voordat het kwartje viel. Wanneer ze elkaar in de toekomst tegenkomen, zullen ze elkaar direct herkennen.
Dit Zijn Wij Uithoorn! is een foto- en ontmoetingsproject. Inwoners die elkaar niet kennen, gaan daarbij met elkaar in gesprek en op de foto. Doel van het project is het vergroten van de sociale cohesie binnen de gemeente. Meer weten over het project? Kijk op www.ditzijnwijuithoorn.nl.