Stiltes vallen er niet, op het stiltemonument bij de Thamerkerk, de parel aan de Amstel. Op één van de mooiste plekjes van Uithoorn gaan Marijn en Jetty met elkaar in gesprek. Het gesprek verloopt vloeiend, net als het water om hen heen. Ze delen een liefde voor taal, hebben interesse in de medemens en zijn creatief. Van het leeftijdsverschil is niet veel te merken.
Marijn is net met een nieuwe baan begonnen, vertelt ze. “Ik werk drie dagen per week als Beleidsmedewerker HR bij de Zonnehuisgroep.” Een bekende naam voor Jetty, ze gaat regelmatig op bezoek bij een bewoonster van een van de verzorgingshuizen die onder de Zonnehuisgroep valt. “Hiervoor werkte ik als beleidsmedewerker HRM voor gemeente Amstelveen,” aldus Marijn. “Aanvankelijk vond ik een heel leuke baan, maar de laatste tijd kon ik vanwege mijn parttime uren steeds minder aan interessante projecten werken. Daarom was het tijd voor een overstap.” Marijn woont in De Kwakel met haar hond en cavia’s. Ze woonde als kind jaren in Uithoorn, maar voelt zich beter op haar plek in De Kwakel.
Jetty verhuisde in 1970 naar Uithoorn. Na haar scheiding kwam ze alleen te wonen. Ze heeft een fijn appartement in Legmeer. Het bevalt haar goed in Uithoorn, al heb je in een appartement minder contact met de buren. Niet dat ze zich eenzaam voelt, ze heeft een grote groep vriendinnen waar ze regelmatig contact mee heeft. Veel van haar tijd gaat op aan het schrijven van poëzie. “Ik heb een liefde voor de taal,” verklaart ze. “Het is een kunst om een verhaal zo te verdichten dat alleen de belangrijkste elementen overblijven, zoals gevoelens.” Schrijven is voor haar een mooie manier om duidelijk te krijgen waar ze staat in het leven. “Dat probeer ik al schrijvend uit te diepen.” Ze heeft inmiddels een aantal dichtbundels uitbracht.
De liefde voor taal heeft Marijn ook. Haar oma was een bekend schrijfster. Marijn heeft een lange tijd brieven geschreven naar een kennis. Hij had een niet aangeboren hersenafwijking. “Ik heb een keer een kaart voor hem gemaakt, waarbij ik zoveel mogelijk zintuigen wilde prikkelen. Een kaart met felle kleuren, watjes met een geurtje om te ruiken en texturen om te voelen. Ik schreef hem elke week over mijn belevenissen, bijna als een column.” Haar kennis krabbelde langzaam weer op; Marijn bleef hem schrijven. Tot ze meer ging werken. “Ik vind het jammer dat ik er daarna geen tijd meer voor had.” Jetty vindt het een prachtig gebaar. “Heb je er wel eens overgedacht om die verhalen te bundelen?, wil Jetty weten. “Nee, ik heb wel een aantal verhalen gepubliceerd, maar deze verhalen heb ik alleen voor hem geschreven. In de coronatijd heb ik echter wel regelmatig een vlog gemaakt, om mijn collega’s tijdens corona een steuntje in de rug te geven.”
Marijn is benieuwd waarom Jetty zich heeft opgegeven voor het project. “Ik ben nieuwsgierig naar de mens achter de mens. In het binnenste zit zoveel schoonheid verborgen.” Jetty heeft psychologie gestudeerd. “De echte mensenkennis deed ik echter pas later op, na een studie astrologie.” Ze hield zich er een tijdlang mee bezig, maakte onder meer horoscopen. “Maar dat kost heel veel tijd.” Marijn heeft zich om dezelfde reden opgegeven. Ze leert graag nieuwe mensen kennen en zet zich in voor anderen. “Ik heb een handicap en kon daarom in het verleden een tijd niet werken. Wanneer je wel weer gaat werken, kun je tegen een enorme bureaucratie aanlopen. Zeker wanneer je situatie complex is. Ik kan nu gelukkig werken, maar het huishouden doen gaat niet. Daar heb ik hulp bij nodig. Ik heb recht op deze hulp, maar het is een heel gedoe om dat voor elkaar te krijgen. Om het voor andere mensen in een soortgelijke situatie makkelijker te maken, heb ik me aangesloten bij een projectgroep die zich met dit thema bezighoudt.”
Het gesprek gaat verder, onder meer over hobby’s. Marijn is creatief, ze maakt onder meer boekenleggers en praatstokken. Ze heeft een hele verzameling boekenleggers meegenomen. Jetty mag er een aantal meenemen. Dat komt goed uit, want Jetty houdt van lezen. Ze is ook creatief, heeft in het verleden onder meer een aantal cursussen glasblazen gedaan met haar zus. De boekenleggers brengen haar op een idee, wellicht kan zij het ook eens proberen?
Deelnemers aan de ontmoeting wordt gevraagd een voorwerp mee te nemen die hen dierbaar is. Marijn heeft gekozen voor een beeldje, dat ze kreeg bij haar afscheid. Het zijn vijf figuren balancerend op een rode lijn. “Bij mijn afscheid vertelden mijn collega’s dat ze me zagen als spil, de centrale figuur in het beeldje. Een prachtig compliment vond ik dat, zeker omdat ik er parttime werkte.” Jetty zou gekozen hebben een kleine Ankh. “Het is een Egyptisch teken. Dat is me zeer dierbaar, ik heb het ooit in Egypte gekocht. Mijn broer, een goudsmid, heeft er een hanger van gemaakt. Het heeft voor mij een bijzondere betekenis. Ik geloof dat er meer is dan het leven hier en nu. Mijn ziel heeft al vele levens geleefd, en veel ervaringen in Egypte opgedaan. Ik vind het fijn om vanuit die overtuiging te leven.”
Beide vrouwen staan positief in het leven. Ze zijn tevreden met wat ze hebben, al is er ook een gemis, vindt Jetty. Ze vindt het jammer dat ze weinig mannelijke vrienden heeft. “Ik zou graag van een man willen weten hoe hij naar bepaalde zaken kijkt.” Marijn herkent dat gevoel. “Met bevriende stellen is dat toch anders.”
Aan het einde van de ontmoeting worden telefoonnummers uitgewisseld. Wellicht praten ze op een ander moment verder. Voor de foto is het wachten op de wolken, het licht is te fel. Dat past mooi bij de spreuk op het monument: ‘Ik ben weer water en wolken..’