Jomaro Kooke is 51 jaar geleden geboren in Uithoorn en woont sinds 1998 in De Kwakel met zijn man Carl.
Hij heeft altijd een actief sociaal leven gehad. Hij spreekt graag af met familie en vrienden. Naast huisman is hij mantelzorger voor zijn broer en heeft hij zijn eigen radioprogramma bij Rick FM op de donderdagavond. Hij is dan ook gek op muziek. “Ik houd ook ontzettend veel van mijn Whippets, fotografie, digitale fotoalbums maken, reizen, musicals, theater en Engelse en Scandinavische detectives.”
Jomaro doet mee aan dit project omdat hij het leuk vindt om in gesprek te gaan met inwoners van onze gemeente. “Ik wil mensen graag beter leren kennen en meer begrip creëren en krijgen. Ieder mens is tenslotte anders.”
“Na 50 gezonde jaren ben ik in 2020 door kanker mijn neus verloren. Mijn gezicht is daardoor wel enigszins veranderd maar ik ben er geen ander mens door geworden. Ik hoop dat ik nog steeds de gezellige en spontane persoon ben die ik was voor mijn operatie. Kom je me tegen en wil je meer weten? Vraag het me gewoon.”
Jomaro omschrijft zichzelf als een gevoelig en emotioneel persoon die behulpzaam is en altijd klaar staat voor een ander. Daarnaast is hij ijdel en perfectionistisch voor zichzelf. “Ik ben er trots op dat ik mezelf door de afgelopen tijd heen heb weten te slaan. Het glas was eerlijk gezegd soms eerder half leeg dan half vol.”
‘Het mooie aan De Kwakel vind ik het gemeenschapsgevoel. Zelfs instanties waar ik geen verbondenheid mee heb, zoals de kerk en de Zonnebloem, lieten wel iets van zich horen tijdens mijn ziekte. Dat waardeer ik enorm.’
Hij is katholiek opgevoed, maar zelf niet gelovig. “Ik vond het wel fijn om te zien hoe mijn moeder kracht putte uit het geloof toen mijn vader was overleden.”
“Natuurlijk heeft de kanker die ik in 2020 kreeg mij met beide benen op de grond gezet. Maar daarnaast hebben gebeurtenissen uit het verleden ook invloed gehad op wie ik nu ben. Het overlijden van mijn ouders en andere dierbaren, mijn coming-out en het pestverleden op school. De enorme belangstelling en steun die ik tijdens en na mijn ziekte heb gehad heeft mij enorm goed gedaan.”
Het mooie aan De Kwakel vindt hij het gemeenschapsgevoel. “Zelfs instanties waar ik geen verbondenheid mee heb, zoals de kerk en de Zonnebloem, lieten wel iets van zich horen tijdens mijn ziekte. Dat waardeer ik enorm.”
In de toekomst zou hij graag nog een keer naar Indonesië willen. “Daar heb ik mooie herinneringen aan. Daarnaast staat een reis naar Australië nog op mijn verlanglijstje.” Een andere grote wens is een nieuwe neusprothese. “Ik ben gevraagd als proefmodel voor een nieuwe neusprothese in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Als dat doorgaat, hoef ik niet langer met lijm mijn neus op mijn gezicht te bevestigen, maar gaat dat door middel van een klemsysteem. Daar zou ik heel blij mee zijn.”
Tenslotte wil hij anderen nog een boodschap meegeven. “Door de Corona-tijd en mijn ziekte realiseer ik me dat het belangrijk is om te genieten van de dingen die we wel kunnen en niet te veel focussen op wat niet meer kan. Mijn wens is dat iedereen dat zou kunnen.”
Tekst en fotografie: Dolly Pieterson