Een historische plek vormt het decor voor de ontmoeting tussen Edward Verburg en Marjolein van Hoorn. Gevochten werd er nooit bij Fort aan de Drecht, en van enige vijandigheid is tijdens de ontmoeting tussen deze Kwakelaar en Uithoornse ook niets te merken. Integendeel, van meet af aan is het gezellig. De plek is bijzonder voor Marjolein, ze trouwde er. Ook Edward heeft er bruiloften meegemaakt. Met die feestelijkheden in het achterhoofd begint het duo aan hun gesprek.
Edward: ‘Mijn fiets is voor mij mijn vrijheid’
Na een korte kennismaking vertelt Marjolein over haar keuze voor het basisonderwijs. Marjolein werkte eerst op een middelbare school, werd kindercoach en koos later voor de Pabo. Nu werkt ze op basisschool De Vuurvogel. “Ik heb dertien jaar op een middelbare school gewerkt, op Thamen. De verhalen die je meekrijgt over de kinderen, wat ze meemaken, dat was heftig. Het negatieve ging op een gegeven moment overheersen. Daarom besloot ik wat anders te gaan doen. Na een tijd als kindercoach te hebben gewerkt, ben ik terug naar het onderwijs gegaan. Daarvoor moest ik naast mijn werk de Pabo doen. Dat was pittig, maar ik houd van leren en mezelf ontwikkelen.”
Edward werkt als beheerder van Dorpshuis de Quakel. Dat doet hij sinds zes jaar. “Geen dag is hetzelfde. Diverse clubs en verenigingen maken gebruik van het Dorpshuis. Ook wordt het gebruikt als locatie voor recepties, bij zowel feestelijke aangelegenheden als droevige gebeurtenissen.” Het leukste moment van de week vindt Edward wanneer kinderen van Ons Tweede Thuis naar het Dorpshuis komen. “Ik denk er wel eens over om daar later iets mee te gaan doen, na deze baan bij het Dorpshuis.”
ONDERWIJS De twee raken in gesprek over het onderwijs. Edward wil van Marjolein weten of er veel veranderd is aan het onderwijs. Hij vraagt zich af of het niveau van havo en vwo vergelijkbaar is met het niveau tijdens zijn schooltijd. Ook wil hij weten hoe het de afgelopen maanden ging op Marjoleins school, met het online lesgeven. “Op De Vuurvogel werd de afgelopen tijd zoveel mogelijk regulier lesgegeven,” vertelt Marjolein. “Niet alle kinderen kunnen thuis makkelijk onderwijs volgen, daarom heeft de school daartoe besloten.”
Marjolein is een echte Uithoornse. Ze woont er al haar hele leven. Ze is een tijdje geleden met haar gezin verhuisd naar Zijdelwaard. “Dat was een van mijn wensen: een fijn huis in een leuke buurt. Dat hebben we nu gevonden. In het begin was het even wennen: in onze straat maakt iedereen een praatje met elkaar. Dat was bij onze vorige woning in Uithoorn wel anders. Toen we de keuken aan het verbouwen waren, bood een buurvrouw aan dat ik haar oven mocht gebruiken voor het maken van lasagne.” Edwards ouders komen oorspronkelijk niet uit De Kwakel. “Ze waren import. Als kind was dat weleens lastig. In de klas waren twee kinderen die ’s ochtends geen kruisje sloegen, waarvan ik er een was. En bij Kwakelse spellen werden vaak vragen gesteld over dorpsbewoners, waarbij werd verwezen naar hun bijnaam. Die kende ik natuurlijk niet.” Tot dusver zijn ze allebei honkvast. Marjolein heeft bij de zoektocht naar een woning wel buiten Uithoorn gekeken. “Zelfs in De Kwakel!” Ze kwam toch weer in Uithoorn uit. Edward heeft in het verleden een tijdlang zijn gezicht weinig in De Kwakel laten zien, maar als beheerder van het Dorpshuis is hij de spil van het dorp. Hij vraagt zich hardop af waarom het hen nooit is gelukt, om te vertrekken. Wellicht komt dat later nog, Edwards toekomst ligt wat dat betreft open. Marjolein is tevreden met de plek waar ze nu wonen.
VERSCHILLEN Het gesprek komt op de verschillen tussen Uithoorn en De Kwakel. Beide weten nog hoe de verhouding tussen de dorpen in het verleden op scherp stond, met vechtpartijen tussen Uithoornse en Kwakelse jongeren. “Maar die groepen vochten samen tegen jongeren uit Hoofddorp,” aldus Edward. Marjolein weet nog dat er vroeger kratjes stonden op de grens tussen Uithoorn en De Kwakel. De verhoudingen zijn sindsdien verbeterd, maar Edward vindt dat de politiek wel wat meer aandacht voor De Kwakel zou mogen hebben. Het voelt soms alsof De Kwakel het onderschoven kindje is. “Het kind in de klas dat zich netjes gedraagt en daarom minder gezien wordt,” zo trekt Edward de vergelijking met het onderwijs. Marjolein, die zich inzet voor de scouting in Uithoorn, kan jaloers zijn op hoe in De Kwakel zaken worden geregeld. Bij inzamelingsacties wordt meer opgehaald dan in Uithoorn, terwijl er minder mensen wonen. Ook zetten mensen zich meer in voor het dorp. “Zo hebben we de grootste moeite om vrijwilligers te vinden,” aldus Marjolein. “Daardoor hebben we een lange wachtlijst voor kinderen die bij de scouting willen. Omdat we niet genoeg vrijwilligers hebben, kunnen er niet meer groepen bij.” Edward over De Kwakel: “Aan de ene kant is men in De Kwakel bemoeizuchtig. Als je een rode broek aan hebt dan weet aan het einde van de dag iedereen het. Aan de andere kant is men ook heel betrokken en worden zaken onderling geregeld.”
Marjolein: ‘Ik wil meer kennis vergaren’
Beide hebben een voorwerp meegenomen naar het gesprek dat hen dierbaar is. “Ik moest kiezen,” aldus Marjolein. “Een boek over het onderwijs dat ik onlangs heb gekregen en een kettinkje dat ik altijd draag. Het laatste is me erg dierbaar. Het kettinkje staat symbool voor moeder en kind. Ik heb deze gekocht als herinnering aan de zwangerschap en bevalling, want dat ging bijna mis. Ik heb een heel leuke dochter, het gaat nu fantastisch. Maar ze is tien weken te vroeg geboren en we moesten allebei vechten voor ons leven. Ik had zwangerschapsvergiftiging en daarom moest mijn dochter eerder gehaald worden. Ze is er gelukkig goed vanaf gekomen. Het is een herinnering aan een lastige tijd.” Edward heeft voor zijn fietssleutel gekozen als dierbaar voorwerp. “En dat is niet omdat ik te lui ben om iets mee te nemen,” aldus Edward. “Dit is voor mij mijn vrijheid. Ik ga graag de stad in, maar dan wel op de fiets. Als ik op een bus moet wachten, raak ik al geïrriteerd. Dit is mijn grootste bezit, ik ben totaal niet materialistisch.” Marjolein begrijpt het heel goed. “Ik zie dat je er een flesopener aan hebt hangen, dat is zeker ook heel Kwakels,” grapt ze.
WENSENLIJSTJE Wat hebben de twee nog op hun wensenlijstje staan? “Ik zou graag nogmaals een eigen huis bouwen, maar dan met de juiste materialen en met alles wat ik bijgeleerd heb,” vertelt Edward.” “In De Kwakel?” vraagt Marjolein. “Nee, dat hoeft niet per se.” Marjolein zoekt het onder meer in de avonturen: duiken, een helikoptervlucht of parachutespringen. “Een grotere droom is het doorleren in het onderwijs, meer kennis vergaren. Mijn hoofd moet doorleren,” aldus Marjolein.