Jetty Dijkema (76 jaar) kwam in 1970 in Uithoorn wonen. “We woonden in Amsterdam en zochten een plek onder de rook van Amsterdam, waar we de ruimte zouden hebben, ook voor de kinderen.” Zo kwamen ze in Uithoorn terecht. “De overgang van Amsterdam naar Uithoorn heb ik niet als lastig ervaren. We hadden een groter huis, met een tuin, dat was heerlijk.”
Ze woont inmiddels al jaren in een appartement in Legmeer. “Ik heb een fijn appartement. Alleen heb je in een flat minder contact met de buren. In een woonhuis in een straat is dat anders, dan maak je sneller even een praatje met mensen.” Niet dat ze zich eenzaam voelt. Ze heeft een grote groep vriendinnen, waarmee ze regelmatig contact heeft. Daarnaast heeft ze haar kinderen, en zeven kleinkinderen. Verder zijn er genoeg hobby’s die haar bezig houden. “Ik houd van taal en poëzie. Ik schrijf al jaren gedichten. Dat vind ik een mooie manier om duidelijk te krijgen waar ik sta in het leven. Dat probeer ik al schrijvend uit te diepen.” Ze is lid van de poëziegroep in Uithoorn en schreef ook gedichten voor het boekje Ontmoetingen in Poëzie en Proza Uithoorn & De Kwakel, een verzameling gedichten en verhalen van inwoners en betrokkenen over Uithoorn en De Kwakel, dat werd uitgegeven ter gelegenheid van het 200-jarig bestaan van Uithoorn en De Kwakel. De bundel is samengesteld door Iris Soerel.
‘Ik droom van een nieuwe aarde. Op mijn manier draag ik daar nu mijn steentje aan bij.‘
De grote vragen in het leven over wie we zijn, waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan, houden haar nog steeds bezig. Ze studeerde psychologie, stapte over naar theologie en verdiepte zich in astrologie. “Ik ben gereformeerd opgevoed. Op een gegeven moment paste dat me echter niet meer, de dogma’s en regels van de kerk. Ik heb veel gelezen en zelf onderzoek gedaan om te kijken wat bij mij past.” Spiritueel is ze zeker. In haar woning staan verschillende beelden van verschillende religies en ook veel godinnenbeeldjes. “Ik heb me onder meer verdiept in de geloven van inheemse volken, zoals de Indianen. Godinnen speelden lang geleden een belangrijke rol. In de kerk is de rol van de vrouw meer naar achter verschoven, het is een patriarchaals geloof.”
Waarom we hier op aarde zijn, dat houdt niet alleen Jetty bezig, constateert ze. “Je ziet in de samenleving nu steeds meer een tweespalt ontstaan. Er zijn positieve en negatieve krachten. Positief vind ik in ieder geval dat mensen meer gaan nadenken over wat ze met hun leven willen. Veel mensen zijn slaaf van het systeem geworden: het is voor hen ploeteren om het hoofd boven water te houden. Velen willen dat niet meer. Dat vind ik een goede ontwikkeling. Op aarde komen om een leven lang te zwoegen dat kan niet de bedoeling zijn. Zelf zit ik in een luxe positie: ik heb een huis, auto en kan ik mijn boodschappen betalen.”
In het verleden was ze onder meer vrijwilliger voor het Humanistisch Verbond. “Ik verzorgde afscheidsspeeches tijdens rouwdiensten. Wanneer mensen een dierbare verliezen en zelf niet het woord durven of willen voeren, dan kan men het Humanistisch Verbond benaderen. Zij hebben een lijst met vrijwilligers die deze taak van de familie willen overnemen. Het Humanistisch Verbond kijkt welke vrijwilligers in de regio wonen en vraagt aan hen wie beschikbaar is. Vervolgens ga je als vrijwilliger in gesprek met de nabestaanden, om informatie over de overledene te verzamelen, zodat je tijdens de afscheidsdienst een goed verhaal kunt houden. Het was heel dankbaar werk.”
Een wens voor zichzelf heeft ze niet, maar wel een voor onze maatschappij. “Ik droom van een nieuwe aarde. Op mijn manier draag ik daar nu mijn steentje aan bij.” Ze doet mee aan het project omdat ze nieuwsgierig is naar anderen. “Ik zou het leuk vinden om met mensen van een jongere generatie in gesprek te gaan. Ze zijn opgegroeid in een andere tijd dan ik, met andere ideeën. Ik ben benieuwd naar hoe zij in het leven staan.”