Het is één van de unique selling points van Uithoorn: de Amstel. De Poort van Uithoorn, naast het Rechthuis, biedt een prachtig kader. Terwijl de bootjes langzaam voorbij varen, gaan Ria Tammer en Hanneke Blom met elkaar in gesprek. Een unicum voor Dit Zijn Wij Uithoorn: ze blijken elkaar al te kennen. Van ontmoetingen bij de bus tot aanwezigheid bij evenementen. Bovendien is Hanneke liefhebber van de tv-serie Hamelen, waar Ria vroeger een rol in vertolkte.
Ria – ‘Ik wilde actrice, zangeres of dierenarts worden’
Hanneke begint hard te lachen als ze Ria ziet. “Jou ken ik!” Misschien wel fijn om een bekend gezicht te zien, ze vond het best spannend wie ze tegenover zich zou krijgen. Ze kennen elkaar onder meer van de Sprookjestocht die Ria organiseerde ter gelegenheid van het 200-jarig bestaan van Uithoorn. En ze komen elkaar nog weleens tegen bij de bus. Zoals die keer dat het heel glad was. “Ik gleed elke keer onderuit,” aldus Ria. “Weet je dat nog?” Hanneke kan zich het voorval nog goed herinneren. Beiden kunnen er smakelijk om lachen.
Ria wil van alles weten van Hanneke. Waar ze woont, wat ze doet voor werk. “Ik woon aan het Kloosterhof,” vertelt Hanneke. Ze is geboren en getogen in Uithoorn. Ze heeft een eigen appartement, maar kan indien nodig, een beroep doen op de leiding. “Als ik dingen lastig vind, zoals emotionele zaken,” legt ze uit. Ook het eten wordt verzorgd.
KINDERKOOR Ria kwam in 1996 naar Uithoorn. Ze woont er samen met haar man, hond en kat. “Vroeger wilde ik altijd actrice, zangeres, of dierenarts worden.” Ze zat in een kinderkoor, dat liedjes zong voor verschillende tv-series zoals Hamelen. “Ik heb van alles gedaan,” vertelt ze. “Ik heb onder meer als toneelregisseur gewerkt in Amsterdam en Uithoorn. En heb in verschillende koren gezongen en opgetreden. Bijvoorbeeld met Wieteke van Dort. Daarnaast heb ik altijd vrijwilligerswerk gedaan, onder meer onder de vlag van mijn stichting Dwarz met een zetje. Ik ben coördinator van het Nationaal Ouderenfonds en organiseer koffieochtenden en uitstapjes voor ouderen. Ik ben ook vrijwilliger bij Rick FM, spreek de nieuwsberichten in. Ook deed ik regelmatig interviews en de politieke verslaggeving. Ik werk een aantal dagen in de maand bij het ziekenhuis, geef voorlichting aan studenten. Ik moet straks meer gaan werken, maar ik weet nog niet wat ik ga doen.” Ze is benieuwd naar wat Hanneke doet. Wat wilde zij vroeger worden? Hanneke had vroeger geen idee wat ze wilde worden. Ze is blij met wat ze nu doet. Ze heeft een baan bij AM Match en pakt dozen in. “Ons bedrijf is onlangs verhuisd. We werken nu in de voormalige Fordgarage in Amstelveen. We zijn nu al kerstspullen aan het inpakken.” Het werk vindt ze gezellig, zo samen met haar collega’s. “Dat lijkt me leuk, de sfeer bij jullie op het werk,” aldus Ria. “Bij veel bedrijven is de druk zo hoog dat er geen tijd meer is voor plezier.”
Ze hebben allebei een knuffel meegenomen als dierbaar voorwerp. Hanneke heeft een KiKa-beer bij zich, waar een bijzonder verhaal achter schuilgaat. “Ik heb zo’n beer aan Gijs Pouw gegeven toen hij kanker had. Hij woonde ook in het Kloosterhof, we zijn vriend en vriendin geweest. Hij is een aantal jaar geleden overleden.” Ze weet de datum nog precies. “Ik mocht van zijn familie de beer op zijn graf leggen. Vooraf was niet duidelijk of we bij de begrafenis mochten zijn. Gelukkig was dat wel het geval.” Hanneke raakt geëmotioneerd, Gijs was een goede vriend. Ria is onder de indruk van het verhaal. “Waar heb je de beer staan?” De beer staat bij Hanneke op de kast, op de overloop. “Dus je ziet hem elke dag?”
KNUFFELPAARD Ria heeft een knuffelpaard meegenomen. “Deze heb ik op drie- of vierjarige leeftijd gekregen van mijn ouders. We hadden het thuis niet breed. Tijdens de zomervakantie gingen we elk jaar naar het oosten van het land, om de familie van mijn ouders te bezoeken. In een winkel zag ik dit paard staan. Hij kostte een rijksdaalder, 2,50 gulden. Dat was destijds een heel bedrag. Van mijn vader mocht ik het paard hebben, maar dat zou betekenen dat ik tijdens de vakantie geen ijsjes zou krijgen. Ik vond het allang prima, ik wilde het paard. Of ik die zomer ijsjes heb gegeten weet ik niet meer. Maar het paard heb ik altijd gehouden. Het was me dierbaar, ik had destijds meer met knuffels dan met mensen. Toen ik het huis uitging, raakte ik het paard kwijt. Ik had er jaren niet meer aan gedacht, tot ik op bezoek was bij een tante. Ze kwam met het paard op de proppen, had het voor me bewaard. Ze wilde het paard namaken. Ik kreeg het weer mee naar huis, en nu kijkt het me aan als ik berichten inspreek voor de radio. Het paard heeft de jaren niet geheel ongeschonden doorstaan: het zadel en hoofdstel zijn verdwenen, en van de staart en manen is weinig over. “Ik had als kind weinig speelgoed. Wat knuffels, een legoblokje en een potlood. Ook het potlood heb ik nog. Omdat ik niet veel speelgoed had, tekende ik heel veel.”
Hanneke – ‘Ik ben trots op hoever ik ben gekomen’
Welke wensen en dromen heeft het tweetal nog? Ria wil graag weer kunnen optreden. “Ik wil met een trio oud-Hollandse liedjes gaan zingen. En dan met name nummers die doorgaans niet door andere koren worden gezongen.” Of dat gaat lukken is nog even de vraag, aldus Ria. “Er zijn weinig subsidiemogelijkheden en we willen niet de hoofdprijs voor onze optredens vragen.” Hanneke wil graag naar Curaçao, dat lijkt haar een mooi eiland. Deze zomer gaat ze naar Mallorca. “Dat is verder dan ik!” aldus Ria.
BUS Dan is het tijd voor de foto’s. De knuffels moeten daarbij even worden achtergelaten. Ze vonden het allebei een fijn gesprek, op een bijzondere plek. Ze komen elkaar vast nog wel eens tegen. Bijvoorbeeld in de bus..