Doordeweeks is het een drukte van belang op Inner-Art. Diverse mensen vinden hier een dagbesteding, en zijn bezig in de tuin of met het verzorgen van de dieren. Het is een plek waar je mag zijn wie je bent. Een vredige plek en een mooi decor voor de ontmoeting tussen Aishel Altagracia Beye-Marchena en Amanda Poortvliet. De liefde voor kunst hebben ze gemeen.
Amanda Poortvliet: ‘In de kunst ben je nooit uitgeleerd’
Aishel groeide op Curaçao op. “Ik vond het een beetje benauwend. Het is een klein eiland, in een uur ben je van de ene punt naar de andere gereden.” Later verhuisde ze naar Nederland, ze trouwde en kreeg twee kinderen. “Mijn eerste schilderij maakte ik toen ik elf was. Stiekem, op de muur in mijn kamer. Het mocht niet van mijn moeder. Toen we gingen verhuizen, kwam ze er achter.” Schilderen is voor Aishel een uitlaatklep, een manier om haar emoties te uiten. “Ik heb best een moeilijke tijd gehad. Ik schilder heel intuïtief, vanuit mijn gevoel.”
Amanda is professioneel kunstenares. Sinds zes jaar doet ze dat fulltime. “Ik wilde vroeger kunstenares worden, of cabaretier. Dat mocht niet van mijn ouders, ik moest eerst maar een vak leren. De creativiteit zou volgens mijn vader vanzelf wel bovendrijven. In eerste instantie was ik daar boos over, dat ik niet mocht doen wat ik wilde. Maar ik heb er ook van geleerd. De manier waarop ik mijn atelier run, heb ik te danken aan mijn ervaringen in het bedrijfsleven.”
CONTACT Aishel woont sinds drie jaar in Uithoorn. Het is een plek waar je moeilijk contact maakt met anderen, merkt ze. “Ik heb onder meer in Dordrecht en Veenendaal gewoond. In Dordrecht ging het veel makkelijker, mensen maakten meer een praatje met elkaar, je kende je buren. In Veenendaal was dat een ander verhaal. Ik ging daar wonen met mijn tweede man. Hij overleed al snel, acht maanden na ons trouwen. Toen bleef ik met mijn dochter in Veenendaal achter. Ik kon er niet aarden en heb daarom mijn hart gevolgd: ik ben naar Egypte gegaan. Iedereen verklaarde me voor gek: vrouwen zouden daar als ondergeschikt worden behandeld. Maar ik heb juist het tegenovergestelde ervaren. De mensen zijn er warm en hartelijk. Men kijkt daar veel meer naar elkaar om. In het begin moest ik daaraan wennen, maar ik bewaar nog steeds goede herinneringen aan het land en de mensen. Als vrouw werd ik in Egypte met veel respect behandeld. Een mooi voorbeeld is een voorval bij de bank. Er stonden mannen in een rij te wachten. Wanneer je als vrouw binnenkomt, maakt die rij mannen plaats en mag de vrouw voorin de rij gaan staan.” In Uithoorn heeft ze van alles geprobeerd om contact te leggen met haar buren. “Ik heb zelfs koekjes gebakken, maar daar is niet veel uit voortgekomen.”
FIJNE PLEK Amanda heeft dezelfde ervaringen in Uithoorn. “Men zegt wel dat je in De Kwakel er moeilijk tussenkomt, maar in Uithoorn is het net zo.” Ze woont met haar gezin in De Kwakel. “Jaren geleden waren we op zoek naar een woning. In De Kwakel vonden we een prachtige plek, maar het huis was eigenlijk te klein. Toen zijn we gaan kijken naar mogelijkheden om het huis uit te breiden. Dat kon, dus daarom hebben we het huis gekocht. Het is een heel fijne plek.”
In De Kwakel heeft ze ook meegemaakt dat ze als buitenstaander werd gezien. “Ik werd gezien als import, terwijl mijn opa is geboren in De Kwakel. Ik moest daar altijd een beetje om lachen. Je weet niet waar je het over hebt, dacht ik dan. Mijn kinderen hebben er meer last van gehad, vooral onze jongste. We hebben daarom weleens nagedacht over weggaan. Maar mijn man is Amsterdammer en wil het liefst in de buurt van Amsterdam blijven. Bovendien weten we niet echt waar we naartoe zouden willen gaan. Daarom zijn we gebleven. Ik wilde me ook niet laten wegpesten.”
Hoe zou dat beter kunnen, meer contact en verbinding tussen inwoners? Ze denken allebei aan een culturele ontmoetingsplaats, waar je makkelijk kunt binnenlopen. “In Uithoorn heb je niet van dit soort voorzieningen. Dat mis je. Veel mensen zoeken hun vertier elders, werken in een andere plaats en wonen hier alleen,” aldus Amanda. Aishel: “Dat zie ik ook in het weekend, dan zijn veel mensen weg.”
PIANO Ze vonden het allebei lastig om te bedenken welk dierbaar voorwerp ze wilden meenemen. Amanda had graag haar piano meegenomen, maar dat ging niet vanwege de grootte. Ze heeft daarom gekozen voor een bijzondere fotocarrousel met zwart-wit beelden van dierbaren. Ze laat foto’s zien van haar opa, Kwakelaar; en haar kinderen. Aishel is vol interesse, vindt het een prachtig voorwerp. Aishel heeft twee items meegenomen: een boekje waarin ze schrijft wanneer ze iets tegen haar overleden man wil zeggen. En een symbool uit Egypte, het land waar ze zulke mooie herinneringen aan bewaart.
Qua dromen en wensen willen de dames vooral meer leren. Ze willen zich blijven ontwikkelen. Amanda onder meer als kunstenares. “Ik heb onlangs Traject Blikopener afgerond. Het is een begeleid traject voor gevestigde kunstenaars, waarbij je veel meer op jezelf richt en bij je eigen kern komt. En dit vervolgens inzet bij het creëren van je kunst. We sluiten het traject af met een groepsexpositie in november. In de kunst ben je nooit uitgeleerd.”
Aishel: ‘Ik wil me blijven ontwikkelen’
STORYTELLING Hetzelfde geldt voor Aishel. “Ik wilde een cursus podcasts maken doen, maar die was net vol. Het alternatief was een cursus Storytelling, daar houd ik me nu mee bezig. Ik ben van plan om computerles te gaan geven aan mensen die niet zo bedreven zijn met computers. Ik was in het verleden ICT-er en kreeg vaak het compliment dat ik ingewikkelde dingen makkelijk kan uitleggen. Ik ben me ook aan het oriënteren op werkgebied. Ik ben er een tijd uit geweest en wil weer beginnen met werk, maar ik weet niet wat ik ga doen. Ik was een van de eerste vrouwen die afstudeerde op het vlak van ICT, in 1983. Het is zonde om die kennis zomaar over boord te gooien. Bovendien hebben vrouwen in deze mannenwereld nog steeds niet dezelfde kansen. Daar zou ik graag iets aan veranderen, wellicht door als voorbeeld te dienen.”
Het gesprek gaat verder over kunst en creativiteit. Ze blijken op dat vlak meer gemeen te hebben. Zo doen ze het liefst zoveel mogelijk zelf, zoals het bekleden van meubels. Aishel sluit af met de vraag of ze een cursus bij Amanda zou kunnen volgen. “Je bent van harte welkom!” aldus Amanda, die Aishel een aantal van haar schilderijen laat zien. “Het lijken net foto’s,” aldus Aishel. “In je werken zie ik duidelijk een stukje van de ziel, de eigenheid van de geportretteerde terugkomen. Als ik naar de portretten kijk, heb ik het gevoel dat ik ze een beetje ken.”
ALPACAS Ze hadden nog gerust een tijdje door kunnen praten, maar de alpaca’s wachten. Ze kijken beide terug op een fijn gesprek. “Wat een goede match!”